Na wsi

O świcie niebo było różowe, powietrze rześkie, a trawa chłodna, zimna,  wilgotna. Potem robiło się cieplej. Słońce przebijało sie przez chmury, ogrzewało tajemnicze światy chaszczy, które szumiały, gadały, ćwierkały, bzyczały, rosły. Czasem coś w nich syczało wściekle, trzeszczało niepokojąco. Obok stał ul. Roiło się tam wokół niego!  Strach było się tam zapuszczać...

Na łące pachniało ziołami. Pod stopami pękały pieczarki. Na jedną uważaliśmy mocno, oglądaliśmy ją  codziennie.

Przy drodze zalegały kałuże, bo też i często padało. Można było budować tamy, mosty, kanały, dużo kanałów.

I koty można było głaskać bez końca.

Króliki czekały na nas z niecierpliwością. Krowy patrzyły melancholijnie, przeżuwając starannie trawę. W oborze było pełno much i gniazdo jaskółek.

A wieczorem mgła podchodziła pod drzwi. Bardzo powoli.  Ona nigdy się nie spieszy. Najpierw otulała horyzont, potem wiła się po trawach, kładła swoje welony na nasze pękające pieczarki, na zioła. Potem podchodziła pod czubki drzew. Szeptała cicho, wabiła niczym syrena. No to szliśmy w tę mgłę, po rosie. Niektórzy z lękiem, niektórych niosłam na rękach. Czuliśmy jej chłód na ramionach, jej palce na łydkach. "Jak smakuje mgła?" - pytały dzieci. "Jak lody śmietankowe" - mówiłam. Wyciągały języki i próbowały ją polizać, ale umykała. Nieuchwytny smak tajemnicy...

Później wszystko topiło się w ciemności  - mgła, trawy, obora z krowami, króliki...

Zamykaliśmy  drzwi na klucz. Szczekały psy, dudniła blacha na dachu. Czytaliśmy baśnie i spaliśmy do rana, aż niebo znów różowiało.

Jak się wstaje dość wcześnie, można na niebie zobaczyć anioły. 

 Na tym portrecie... To ja:)