Takie małe, takie białe...

Ogłoszenie pojawiło się późnym wieczorem na miejskim portalu. "Oddamy w dobre ręce" - pisali. Pokazałam dzieciakom i zobaczyłam błagalne spojrzenia. Zadzwoniłam, nie pytając. I rano już była u nas.

Jak ją miałam już w rękach, pomyślałam, że to chyba jednak mysz, a nie kot. Maleńka, biała mysz z kocim katarem i zaropiałymi oczętami. W uszach świerzb jak ta lala. Czym prędzej zapakowaliśmy ją do transportera i zawieźliśmy do kociej pani doktor. A przy okazji zabraliśmy na przegląd zaskoczonego, skołowanego Ryśka. Nikt go nie przygotował na pojawienie się rodzeństwa...

Pani doktor obejrzała i potarmosiła zwierzaki. Zaopiekowała się należycie, zaaplikowała co trzeba, pokazała, jak leczyć Małą w domu.

Gdy wróciliśmy, Rysiek zaczął się boczyć, prychać, fukać, syczeć i uciekać. Biała baaardzo go intrygowała, a jednocześnie budziła w nim strach. Kiedy odizolowana przebywała zamknięta w pokoju dziewczynek, warował pod drzwiami. Zgodnie z zaleceniami pani doktor głaskaliśmy oba koty na przemian Wąchał nam dłonie, spoglądał na nie zdziwiony, że to tak teraz pachnie nasze stado…

Minęły dwa dni. Biała, niefrasobliwa dziewczynka szukała towarzystwa Rysia. Raz udało jej się podejść bardzo blisko, a on nie dość, że nie uciekł, nie prychnął, to ją jeszcze polizał. Od tamtej pory jest przegrany. Mała robi z nim co chce. Wyjada jego jedzenie, sika do jego kuwety, bawi się nim jak zabawką, poniewiera… Mimo to chyba jest szczęśliwy.

Od ponad miesiąca mieszka z nami stworzenie noszące imiona: Perełka, Chmurka, Biała, Mała, Kasia, Rysia.