Sabina, Amelia i jedyny w tym roku śnieg

Wczoraj zostałam sama w domu. Wicher wył i miałam wrażenie, że po domu hula wiatr. Położyłam się pod kocem i zasnęłam z kotem pod stopami. Obudził mnie łomot za oknem. To orkan Sabina łobuzował. Zginał wątłe drzewka do samej ziemi. W myślach opisałam jedno piękne wspomnienie. Postawiłam kropkę – w myślach. I wtedy coś zadudniło, a z kościoła doleciała mnie odegrana na organach melodia „Roty”. Musiała ją przynieść Sabina, bo normalnie nie słyszę muzyki z kościoła. Wstałam, bo zimno było pod kocem, a kot grzał za słabo. I wtedy zobaczyłam uchylone okno. To cud, że wiatr je oszczędził. Wziął sobie za to moje całkowicie opisane w myślach wspomnienie. Z kropką.

Pozostał mi jeszcze mój samotnie spędzony czas. Nie robiłam nic. Patrzyłam tylko na rozbujane przez wietrzysko gałęzie i zeszłoroczne kwiaty. Przypomniała mi się Amelia. Mieszkała w starym domku, daleko przed wojną zbudowanym, wrosłym w ziemię. W jej ogrodzie był gąszcz czerwonych róż. Chyba nikt ich nie przycinał. Gałęzie miały gęsto splątane i pełne kolców. Róże z baśni o śpiącej królewnie. Rosły tam też białe bzy, najpiękniejsze w całej wsi. U nas były liliowe. Spytałam kiedyś Amelię, czy mogę tych bzów nałamać. Popatrzyła surowo swoimi załzawionymi oczami i powiedziała, że mogę, ale tylko dla Matki Boskiej Majowej. Nałamałam więc tych gałązek z niechęcią i zastanawiałam się, co z nimi zrobić. Chciałam je mieć dla siebie. No i jak tu znaleźć Matkę Boską Majową? W kościele? Na łące? W lesie?

Amelia nosiła chustkę na głowie, ale nie wiązała jej pod brodą, tylko taki jakby turban robiła. W jej uszach połyskiwały cygańskie kolczyki. Skąd wzięła cygańskie kolczyki? Chciałam takie mieć. Skąd wzięła? Od Cyganów, którzy jeździli wtedy po wsiach. Wróżyli, handlowali i kradli. Sprzedawali pierścionki z tombaku i przekonywali, że to złoto. Wymieniali ten tombak na złoto prawdziwe. Kobiety wierzyły w cygańskie bajki. Oddawały swoje pierścionki zaręczynowe w zamian za duże, błyszczące pierścienie, które błyszczały jakiś czas, a potem ciemniały. Wierzyły we wróżby, pięknie im się wszystko zgadzało w opowieściach posępnych czarodziejek w kolorowych spódnicach.

Moje dzieci są z pokolenia tik-toka, a ja pamiętam Cyganów, którzy wróżyli i kury kradli.

Amelia była szczupła, nosiła spodnie i kolorowe sweterki. Perfumowała się na większe okazje, takie jak kółko różańcowe. Jej rówieśnice były tęgie i zakładały szerokie spódnice. Stawiały nogi szeroko i opierały ręce o brzuch. Siadały na ławkach i rozmawiały na tematy egzystencjalne. Codziennie, na starych ławkach, w cieniu bzów. Były bardzo stare. Amelia rzadko z nimi przesiadywała, ale bywała w towarzystwie, odwiedzała sąsiadki. Kiedyś też ją odwiedziłam, z babcią. Ucieszyła się bardzo i wcisnęła mi do ręki gorącą bułkę z dżemem. Jej domek to był norka krecia. Nawet wtedy wydawał się malutki. Było w nim jednak przytulnie i ciepło.

Nie pamiętam, kiedy umarła, ale na pewno to było dawno. Przyjechał spadkobierca, zburzył chatkę. Róże też umarły. Szybko postawiono nowy dom. Do tej pory nikt w nim nie zamieszkał. Oplata go chmiel, wciska się do środka.

Nikt już nie pamięta o Amelii. Może te resztki białego bzu, rosnącego na chwałę Matki Boskiej Majowej...

A taki nam śnieg spadł. Zdjęcia zrobiłam w nocy, bo rano nie miałabym czego fotografować. Tylko trawę zieloną.