Baśka i nowiny z ogródka

Nie wiem, czy Amelia znała Józefa, ale z całą pewnością znała go Baśka. Kiedyś już o niej pisałam, ale zmieniłam jej imię. Kamuflowałam się.

Baśka zwana przez połowę wsi ciotką Baśką była wielką osobowością. Ona nosiła prawdziwe turbany na głowie. Motała je z jakichś chust. Zakładała długie spódnice i kolorowe bluzki, do tego okulary w złotych oprawkach, na łańcuszku. Kiedyś została zaproszona na wesele. Zrobiła trwałą ondulację, ale i tak oplątała ją chustami, nowymi, turkusowymi.

Urodziła się w wielkim mieście w Ameryce. Rodzice, biedni emigranci spakowali całą rodzinę i wrócili do Polski. Na biedę, na służbę, na pot i łzy. Mała Baśka pracowała u obcych ludzi, sprzątała, prała i krowy ganiała. Później pracowała w PGR. Wyszła za mąż. Po śmierci męża wróciła z jego wózkiem inwalidzkim do rodzinnej wsi. Zamieszkała u krewnego, który oddał jej połowę domu.

Ten dom – to była poezja! Starutki, drewniany, przedwojenny, z historią. Wszędzie wisiały zasłony, stare radio grało... Baśka własnym sumptem ulepszała, przybijała płyty pilśniowe, ocieplała... A wokół rosły bzy. Stare bzy liliowe. Po suchych drzewach owocowych piął się chmiel i inne pnącza.

Bo nasza wieś była bzowa, lipowa i pszczela. I była też krowia, kocia i gęsia. Bardzo zielona, a może nawet szmaragdowa.

Kiedy się przeszło wąską ścieżką wśród bzów i rozgarnęło te chmiele wiszące, można było znaleźć zniszczony wózek inwalidzki po zmarłym mężu. Siadała w nim czasem i paliła papierosy. A i tytoń sobie skręcała.

Chadzała przez wieś w swoich długich spódnicach, okutana chustami. Niegdyś dziewczynka z zapałkami. Złoty łańcuszek od okularów błyszczał, w torbie nosiła kanapki i sok malinowy. Prawdziwy, z leśnych malin.

Do lasu chodziła. Zbierała jagody, grzyby. Sprzedawała je albo suszyła, przetwarzała. Znała się na ziołach.

Las nasz jest niewysoki. Przylega do wsi. Kiedyś był wydeptany przez jagodowych zbieraczy. Pełno w nim różnego rodzaju dołów. Przez wieś przeszedł front.

Baśka często nas odwiedzała. Siadała przy kuchni i paliła papierosy. Opowiadała ze swadą, soczyście, siarczyście. Mówiła o swojej rodzinie, mężu. Przekazywała wiejskie plotki. Nigdy jej nie spytałam o numer wytatuowany na ręce.

Kupowałam jej ładne kartki świąteczne, pisałam życzenia i wysyłałam je potem amerykańskiej kuzynce.

Wodę jej przynosiłam ze studni. Dawała mi czasem cukierki.

Umarła zimą. Był mróz.

Przyśniła mi się, jak szła do lasu. Uśmiechnęła się do mnie i poszła. Chyba dobrze jej tam, gdzie jest. Lepiej niż było tu.

Mówili na nią ciotka Baśka.

Już czas na kawę!

 Rysiek zawsze skromny

 Takie wieści z ogródka!

Buziaki wiosenne:*