Marek

Marek już czerwca nie doczekał. Odszedł w maju, kiedy zaczynały kwitnąć posadzone przez niego kwiaty. To było ostatni taki maj.

Urodził się w podlaskiej wsi, gdzie stoi wielkie sanktuarium, z którego Matka Boska namalowana na ciemnej desce patrzy na okoliczne pola i domy, stojące na miejscu chat krytych strzechą. Ona pamięta tamte chaty. Marek też pamiętał, chociaż on urodził się po przeprowadzce. W ubogim domu patrzył na pracę ojca, który jak biblijny Józef strugał, heblował, piłował.

W małej wsi wśród piaszczystych pól hulał wiatr. Dmuchał w oczy, w poły płaszcza. Człowiek ciągle jakby szedł pod prąd. Kiedy Marek podrósł na tyle, żeby móc wyjechać do szkoły górniczej, zabrał ze sobą koszulę daną przez matkę i wiatr. Nie umiał chyba iść przez życie inaczej, tylko z tą siłą, co go do tyłu pcha, z tą siłą znad podlaskich piasków. A jak już pojechał, odprowadzany wzrokiem Matki Boskiej z sanktuarium, co czule żegnała wszystkich uciekinierów przed nim i po nim, to został tam na tym Śląsku. Z latarką na czole zjeżdżał przez lata w otchłań i wracał z pyłem węglowym we włosach. Wiatr dął ciągle w oczy i nigdy nie było łatwo, chociaż bywały chwile wytchnienia, jak wtedy, kiedy w skórzanym stroju mknął na motocyklu do swoich piasków. Był na moich chrzcinach, pierwszej komunii i weselu. Na weselu... Z ogromnym bukietem białych róż.

Róże też sadził w swoim ogródku. Piwonie, georginie, hortensje. Umiał zadbać o swoją ziemię. Szanował ją, jak wszyscy urodzeni na piaskach. Kiedy Lu po pogrzebie wykopała piwonie, żeby je przenieść do swojego ogródka, mówiła, że szpadel wchodził w grunt jak w masło. Martwiła się, jak one odnajdą się na jej ziemi. Ja się nie martwię. Wiem, że będzie umiała się nimi zająć.

Dzieci miał piękne i smukłe jak świece. Trzy drżące świece stały nad grobem.

Patrzyłam na hałdę, widoczną z cmentarza. Tkwiła tam jak ciemna chmura. Tak różna od złotych, zakurzonych pól Podlasia.

Zaniosłam ten widok do wrót sanktuarium. Matka Boska wiedziała, że Marka już nie ma.