Bunt "lalki" i wizyta CudARTeńki

Wczoraj...

Zbuntowałam się i wyszłam z domu na całe dwie godziny. A mogłam inaczej się zbuntować, lepiej. Położyć się spać przez ten czas. Pewnie wyszłoby mi to na zdrowie. Położyłam się wprawdzie po akcie buntu, ale to była już konieczność.

Szłam po ulicach, chodnikach i wsłuchiwałam się w odgłosy miasta. A było czego słuchać, jak zwykle, bo miasto ma zawsze dużo do powiedzenia. Wszystko rozmawiało ze wszystkim. Samochody warczały na siebie, gołębie gruchały, mała sikorka ćwierkała na krzaku derenia, a dereń stał godny jak krzew gorejący.

Gdy przechodziłam między blokami, naprzeciw mnie wyszła niewysoka blondyna po przejściach. Duży dekolt odsłaniał blade, zmarznięte piersi. Usta lekko fioletowe z jednej strony. Lekko wzdęty brzuch. "Hej, lalka, poczęstuj papieroskiem"- rzekła namiętnie wprost do mego ucha. Oceniłam stopień trzeźwości. Wysoki, nawet bardzo wysoki... Ale to nieważne! Tak ładnie mnie nazwała, że aż żałowałam, że papierosków nie mam. Poczęstowałabym, a co! No, ale nie mam i już! "No nie mam!" - krzyknęłam, czmychając, bo zauważyłam  wesołych osiedlowych chłopaków, gotowych przyłączyć się do naszej rozmowy. A u nich stopień trzeźwości... Hmmm...

Lalka - bardzo ładnie. Lalka - Papusza. Takie to poetyckie:)

I szłam tak tymi ulicami. Ja - lalka. Wszyscy gdzieś gnali, załatwiali jakieś sprawy, mieli wyższe cele, a ja tylko bunt swój niosłam.

Weszłam nieśpiesznie do kilku sklepów, pooglądałam książki na wystawie. Mijałam kolejnych rowerzystów, kolejne dziewczyny w rozpiętych wiosennie ramoneskach. Tak... Świat wyglądał wiosennie, a mnie było zimno mimo czapki, szalika i ciepłej kurtki. Czułam, że ten świat jest jakby za szybą. Nie mogłam go dotknąć, a chciałabym znów poczuć, jak to jest być krwinką czerwoną w organizmie... Też gnać i sprawy załatwiać. I tak mnie na chwilę coś w sercu ukłuło.

Powlokłam się do domu. Moje maleństwa zajęte były grą planszową. Najmłodsze, co oczy ma jak małe niebieskie jeziorka, przybiegło na chwilę do mamusi i pognało z powrotem. Przytuliłam spojrzeniem i poszłam zagrzebać się w kołdrach i kocach na następne dwie godziny.

Ciekawe, czy ktoś zauważył mój bunt?

A teraz, wycierajac mimochodem lekko zasmarkane, małe nosy, wspominam niedawny przyjazd CudARTeńki. I myślę sobie, że to naprawdę CUD. Niedawno rozmawiałam z Ewą, później siedziałam przy swoim własnym stole z Arteńką. A odnalazłysmy się przez internet. No cud:)

Arteńka jest przesympatyczna. Jest w niej dobroć i delikatność, jaką widać na jej blogu, a jednocześnie to osoba bardzo pomysłowa, szybka w działaniu i taka... prawdziwa. Nie jakaś tam kosmitka:) Chociaż komórki nie używa... Czas, który miałyśmy na to spotkanie, a było go niestety niewiele, minął nam bardzo szybko, za szybko. Następnym razem inaczej to sobie zorganizujemy:)

Arteńko, dziękuję Ci za te odwiedziny i za cudne podarki:))))

A tak zostaliśmy obdarowani...

Haft matematyczny:)

:*