Zapiski szpitalne

24 lutego

Tak bardzo nie chciałam, żebyśmy tu trafiły, ale nie dało się tego uniknąć. Jesteśmy tu. Na szczęscie w odpowiedniej chwili.

Suchy, duszący kaszel kroi szpitalną ciszę na kawałki. Też suche. Suche, spierzchnięte usta, bo nie chce się pić. A przecież pić trzeba... Kroplówka odmierza czas. Kap, kap... Powoli mijają kolejne sekundy, minuty. Normalnie czas pędzi na złamanie karku, a tutaj choruje. Tak jak pacjenci. Mali pacjenci... Kaszlą, płaczą, bawią się... Dziewczyna z tej samej sali mówi, że nie wytrzyma tu ani chwili dłużej.

Sale są nawet ładne. Ściany pomalowane na żółty, słoneczny kolor, niebieskie szafki... Mało tu bieli szpitalnej, a czuję się tak, jakby wszędzie była lodowata biel.

Czarne, długie, gęste włosy mojej córeczki nie wyglądają dziś bogato. Są smutne, tak jak zaczerwienione oczy.

Zapalenie płuc, wysokie wskaźniki, nie ma płynu w płucach... Zdania albo urywki zdań docierają do mnie z opóźnieniem. Może jutro będzie lepiej, ale dzisiaj jest źle, bardzo źle.

27 lutego

Wszystko potoczyło się tak szybko. Nie było płynu w płucach, pojawiły się śladowe ilości płynu, a potem... wzrosła ilość płynu. A jak wzrosła, to powieźli nas karetką do samej Warszawy. I jesteśmy tu. To nic, że łóżko za małe, to nic, że znowu będę spać na krześle. Mogę i całe życie. Dobrze, że tu jesteśmy. Odciągnęli płyn. Bolało. Teraz królewna Śnieżka śpi. Serduszko bije miarowo, oddycha spokojnie. Saturacja prawidłowa. Kiedy się budzi, płacze. Bolą ją plecy, boli ukłute płuco.

Śpij, maleńka. Jestem tu cały czas. Zaśpiewam ci...

Odkąd pamieta, zawsze stała

na toaletce obok lustra.

W białych baletkach wychylona,

w powietrzu uniesiona nóżka...

Tatuś już do Ciebie jedzie. Tylko blokady musi ominąć. Wszyscy o Tobie myślą.

Zagląda tu do Ciebie przez szybkę mała Chinka. Uśmiecha się. Wygląda jak nasza skośnooka lalka. Pobawisz się z nią, jak się lepiej poczujesz. Pójdziemy do świetlicy, zjemy obiad... Ale to później. Śpij, Słoneczko...

Choroba jak zła czarownica zaczaiła się na moją królewnę, ale jej nie pokona. Bajki kończą się dobrze.

A później... Później były badania, różne komplikacje... Poznałam rocznego Andrzejka z sali obok, który przyjechał z OIOM-u... Zobaczyłam małe dzieci wiezione na wielkich łóżkach, obłożone aparaturą. I odechciało mi się na jakiś czas zapisywać swoje myśli.

A teraz jesteśmy w domu. Sprzątamy, układamy, bawimy się, zaglądamy do wszystkich kątów...

Przytulam stęsknione maluchy. Trochę mi przykro, gdy w nocy wołają tatusia, a nie mnie. Przyzwyczaiły się, że tylko on odgania nocne strachy. Powoli jednak wszystko wraca do normy:)

Czasami tylko myślę, co tam z nimi, z tymi, którzy zostali. Czy Andrzejek dostał przepustkę do domu, czy Natalka już wypisana, co z Julką...