Być sobą...

Chciałam napisać coś optymistycznego, wesołego, dodającego otuchy, uskrzydlającego...

Taki miałam plan, a jak wiadomo, dobry plan nigdy nie może być zły. Zaparzyłam herbatę, wzięłam kajecik i długopis ... i nic. Skrzydlate myśli mnie omijają, wesołe chichoty fruwają gdzieś pod sufitem, głośne parskanie śmiechem schowało się w mysiej dziurze. No wymyśl coś - mówię sama do siebie - coś budującego, nie smęty, nie do płaczu... Głowa zaparowała od wysiłku, oczy omal nie wyszły z twarzy (to z napięcia). I wtedy przypomniała mi się ta historia, historia o pewnej Jolancie.

Jolanta od dziecka była dziwna. Tak uważał ogół, czyli rodzina, sąsiedzi, nawet nauczyciele w szkole. Jednak ona na ogół nie zważała w ogóle. Nie myślała o sobie, że jest dziwna, o innych też tak nie myślała.

Niewysokie, szczupłe dziewczę o włosach koloru czekolady - tak wyglądała. Ubierała się w stare szmatki, wyszperane w miejscowych lumpeksach. Były zawsze kolorowe, wesołe...Bo ona uwielbiała się śmiać. Zachwycała się wszystkim i uśmiechała się do całego świata, nawet do pająków, myszy, pijawek (tu czytelnik może dodać od siebie wszystko, czego nie lubi, boi się, czym się brzydzi).

Na egzaminie maturalnym podobno rozpromieniła się na widok brodawki rosnącej pięknie na nosie pani dyrektor. Czy szanowna komisja promieniała, słysząc jej odpowiedź, nie wiem. W każdym  razie dostała się na wymarzone studia, podczas których rozsyłała z wdziękiem na prawo i lewo szczere uśmiechy. Wprawiała tym niektórych studentów w lekką konsternację, a niektórych w ogromne oszołomienie.

Wielu, jeśli nie wszyscy, pamiętają, jak siedziała na uczelnianym korytarzu i śpiewała. Cicho, pod nosem nuciła, czasami wystukując rytm na kolanach. To też składało się na jej dziwactwo. Śpiewała wszędzie, w domu, na ulicy, w poczekalni u lekarza...

W tych czasach kolorowe szmatki zamieniła na romantyczne sukienki, długie jedwabiste włosy zaplatała na kształt korony. Wyglądała zjawiskowo wśród koleżanek w rozciągniętych swetrach, które patrzyły na nią z zadziwieniem, ale i z pobłażliwością.

I tak przebiegła przez te swoje studia, zostawiając na korytarzach uczelni echo swojego śmiechu i ciche, wesołe melodie. A potem zaczęło się prawdziwe życie, a ona dalej się śmiała i śpiewała. Kiedy nastał kryzys i nie miała, co jeść i gdzie mieszkać, żyła jak ten ptak niebieski, nie przejmując się kolejnym dniem. Oczy jej ciągle błyszczały radością.

Pracowała w różnych miejscach, Była opiekunką do dzieci, nauczycielką, dziennikarką, sekretarką... Teraz bryluje gdzieś w towarzystwie. Okrasza swoim uśmiechem poważne przyjęcia biznesowe, bywa na otwarciach, wystawach... Występuje na scenie, a ludzie szukają jej towarzystwa. Już dawno zaczęła być dziwna, teraz jest co najwyżej ekscentryczna. A tak naprawdę ciągle jest taka sama. To wciąż ten sam łabędź, który nigdy nie próbował być kaczką.

Na głowie ma kraśny wianek,

W ręku zielony badylek,

A przed nią bieży baranek,

A nad nią leci motylek.

Jakie to trudne pozostać sobą... Spętani siecią konwenansów przyjmujemy twarze, które narzuca nam świat. Chcemy uchodzić za ludzi ciekawych, godnych szacunku. Unikamy śmieszności. Musisz być wzorową matką, mieć wyprasowane ubranie, nie narzekać, uśmiechać się, choć ci nie do śmiechu, bo ludzie sobie pomyślą... Sami sobie stawiamy zakazy, nakazy, bo tak ukształtowało nas życie, bo tego oczekują od nas inni.

[…] człowiek jest najgłębiej uzależniony od swego odbicia w duszy drugiego człowieka […]- pisał Gombrowicz.

Czy tylko "dziwakom" się udaje? 


Miało być optymistycznie, ale nie wyszło:)

 Dzieci są zawsze sobą.