...naj­gorzej w życiu to sa­mot­nym być

Wstaje o świcie, chociaż budzi się dużo wcześniej. Przemywa szybko twarz, ubiera się, je śniadanie, a potem wychodzi przed dom, siada na ławeczce i czeka...

Ławeczka już stara. Farba łuszczy się na niej, odpada, ale to w niczym nie przeszkadza. Trawa urosła wysoka, tylko pod nogami od tego codziennego wysiadywania prześwituje piasek. Niedaleko jest mrowisko. Mrówki wędrują nieustannie, przenoszą jakieś drobiazgi, dla nich wielkie jak góry... Pełno tu też innych stworzeń. Co i rusz przelatuje jakiś beztroski motyl, trzmiele i pszczoły zaglądają do kielichów kwiatów. Stare lipy rosnące przy drodze rzucają miły cień. Tam to dopiero roi sie od pszczół. Wiatr lekko kołysze gałęziami. Spomiędzy gęstych liści widać maleńkie kawałeczki nieba. Wyglądają jak niebieskie kamyczki. Można by wyhaftować taki obrazek - błękitne plamki na zielonym tle, takim niejednolitym zielonym. Tylko co by to miało przedstawiać? A może wyhaftować całe drzewo i ławkę?

Z lewej strony jest piękny widok na pola i lasy. Pasą się krowy, ludzie pracują. Pogoda ładna, trzeba korzystać - skosić trawę, zboże... W południe tylko lepiej się schować gdzieś w cieniu. Słońce wtedy jest niemiłosierne.

Jak już napatrzy się na pola, zwraca głowę na prawo, w stronę kapliczki. Odmawia bezgłośnie zdrowaśki, za dzieci, za wnuki, tylko nie za siebie, bo oni ważniejsi. Wstążki zawieszone przy figurze Matki Bożej powiewają delikatnie. Kwiaty zasadzone hojnymi rękami kobiet ze wsi rosną bujnie, bogato. Pysznią się róże, piwonie, malwy... Po parkanie pną się nasturcje i bluszcze.

W rękach przesuwają się powoli paciorki starego, drewnianego różańca. Ręce pokrytę są pergaminową skórą, powykręcane w stawach. Zbyt dużo wiader z wodą nanosiły, zbyt często moczyły się w praniu, a i rąbać drewno musiały, i gnój łopatą rozrzucać po polach...

Czasem czeka na próżno. Nikt nie przychodzi do obiadu, i po obiedzie też nie... Potem skromna kolacja i długie czuwanie w łóżku, krótki sen i przebudzenie przed świtem... Znowu czekanie...

Zdarza się, że ktoś wpadnie. Wtedy jej stare, przymglone oczy jaśnieją. Zaprasza do domu, wyjmuje cukierki, parzy herbatę i opowiada. O córce, co się z mężem rozstała, o zięciu awanturniku, o synu i synowej, co kariery robią, o wnukach... Chętnie też posłucha, co we wsi, jakie kto ma radości, smutki. Myśli potem o tym wszystkim podczas kolejnego czekania.

Tak wysiaduje na tej ławce od wiosny do jesieni. Kiedy nastają pierwsze chłody, dzieci zabierają ją do miasta. Tam już czeka tylko na wiosnę, żeby wrócić tu, do tej swojej starej ławki. W miejskim domu gwarno i ciasno, a jeszcze bardziej samotnie. Rano wszyscy pędzą do pracy, do szkół, potem wracają, krzyczą, jedzą, dyskutują, znowu gdzieś idą. Ciągle nie mają czasu, więc ona o ten ich czas pokornie nie prosi. Te ich sprawy, miejsca takie dla niej obce. A za oknem rzędy innych okien, rzeki ulic, sznury samochodów, ludzkie mrówki... I żeby niebo zobaczyć, to trzeba tak wysoko głowę zadrzeć...

I wydaje jej się, że to ona tylko taka samiuteńka na świecie, bo stara, a starej nikt nie potrzebuje. I tylko zawadza wszystkim. Nie wie, jak bardzo się myli. Zamknięta w sobie, pielęgnując tęsknotę za ludźmi, nie dostrzega, że córka coś dużo tych tabletek łyka, że syn żonę dawno na pracę zamienił, synowa zaś oczy ma takie czerwone. I wnuczka jakaś markotna. Ciągle gdzieś gna, jakby chciała się w tym biegu zatracić, jakby bała się zatrzymać.

Ona nie wie albo nie pamięta, że samotnym można być w każdym wieku.

Wiem, że teraz mieszka w swoim małym domku na wsi. Jest lato, więc siedzi na tej ławeczce swojej, spogląda na drogę, czy aby ktoś nie zajrzy do niej. A jak ktoś wstąpi, to cała promienieje.