Zamiast...

Chyba chciała mnie pocieszyć, dodać otuchy, wesprzeć, żebym się nie bała radykalnych zmian w życiu. Ludzie mają różne pomysły na pocieszanie. Ona powiedziała mi to, czego nie mówiła nikomu. A przecież nie ufała mi, tak samo jak ja jej.

Zwierzyła mi się, że żałuje, ża samochód nie taki, że mieszkanie nie te, nawet kraj powinien być inny, wielka kariera zamiast tej zaściankowej... karierki. To nawet nie jest takie ważne... Wokół niej powinni być inni ludzie, przede wszystkim nie on, a ktoś inny. A wszystko przez niewłaściwie podjęte decyzje, które są jak pomylone kroki w tańcu. Zamiast pięknego efektu wyszło byle co. Bo jak to inaczej nazwać?

Zawsze była grzeczna, ładna, zdolna, nie trzymała łokci na stole i nie obgryzała paznokci. Dobrze rokowała na przyszłość. Chodzący ideał po prostu. Tak się wszystkim wydawało, ale ona wie, że ideałem nie była i nie jest. Wszystko przez ten strach, że może się nie uda, że lepiej wybrać to, co pewne, bezpieczne. Bała się ryzykować.

Uśmiechała się do wszystkich, bo uważała, że od tych uśmiechów zależy jej los. Bywała tam, gdzie trzeba. Żyła spokojnie.

Przez jej życie jak burza przeleciał on. Rozwichrzone włosy i rozwichrzone w głowie... Rozciągnięty sweter, wytarte dżinsy, uwalane tuszem ręce... Jej chłopak - marzenie. Tylko z nim potrafiła tak głośno się śmiać, ale nawet on nie potrafił nakłonić jej do podjęcia ryzyka. A proponował jej wyjazd w nieznane i siebie. Gdy zrozumiała, że on poważnie myśli o tym wyjeździe, przestała się śmiać i wycofała się. Po kilu latach wyszła za mąż za kolegę z dzieciństwa. Miał gładko przyczesane włosy, własne auto, mieszkanie i zawsze wyprasowaną koszulę.

Wstaje codziennie rano, gimnastykuje się trochę, układa fryzurę i ubiera się w jeden ze swoich służbowych uniformów. Potem na niebotycznie wysokich szpilkach, pewnym krokiem (to kwestia wprawy), wyrusza, by zmierzyć się z kolejnym dniem. A pracownicy jej czujnie rejestrują, którą maskę na twarz dziś przywdziała, czy jest zimna jak skała, profesjonalna do bólu, niegodziwa, bo bez humoru, czy też bardziej... ludzka.

A kiedy wieczorem wraca do domu, uwalnia zmęczone stopy od szpilek, uniform ciska w kąt, nie czuje ulgi.

Gdy w łóżku już leży, wcale nie zasypia. Mając za plecami plecy swojego męża, snuje w myślach swą alternatywną historię.

A on? Co myśli wtedy? Czy żyje tu i teraz? Zasypia zmęczony spokojnym snem, na który ciężko zapracował, czy też zanurza się w świat swojej własne retrospekcji?

Na wakcje pojadą gdzieś z dziećmi, jak zwykle. Pójdą w niedzielę do kościoła. Zjedzą obiad u rodziców. Ona z nienagannym makijażem i on w dobrze skrojonym garniturze. Nawet wezmą się za ręce. A ludzie podziwiać będą to ich iluzoryczne szczęście.

A ja mam ten komfort, że nie mam pokus, żeby rozpamiętywać i myśleć, co by było zamiast... I nie muszę stwarzać pozorów. 

Współczuję jej bardzo.