Bieg wrześniowy

Wrzesień, miesiąc złota, czerwieni, śliwek, wrzosów... A w tym roku pogoda we wrześniu cudna... Słońce świeci, w parku czas zwalnia, kolorowe liście leniwie spadają, wirując delikatnie, szary kot wyleguje się pod drzewem, tylko mruży te swoje zielone ślipia. On zawsze leży pod tym drzewem, spokojny jak sfinks, tylko patrzy... Może to dobry duch tego parku? I te wszędobylskie psy go nie przerażają? A niedaleko biega wiewiórka. Śmiga sobie koło zjeżdżalni dla dzieci, tylko ruda kita miga... Dwóch staruszków siedzi na ławce. Jeden rysuje coś laską na piasku. Zaśmiewają się do łez.

Park się kończy i znowu kostka brukowa zaczyna palić mi się pod nogami. Ścieżka rowerowa o tej porze pusta. Przed komendą policji jakaś uroczystość, tłumy w galowych niebieskich mundurach. Padają komendy...

Tup, tup... A ja lecę. Chciałabym podejrzeć trochę tych policjantów, ale czasu nie ma i tak jakoś głupio zaglądać przez płot bez dzieci, którym można opowiadać, że tam panie i panowie policjanci, którzy bronią porządku, a przy okazji samej zaspokoić ciekawość, bo to tak ładnie, jak oni w tych mundurach, równiutko chodzą, całymi rzędami naprzód występują...

Złociste powietrze mnie oblewa, złociste jak jesień... Złote pyłki osiadają na rzęsach, mrużę oczy, które łzawią. Nie lubię okularów przciwsłonecznych, to mam za swoje. I pędzę tak dalej, prawie nie dostrzegając nowej galerii handlowej, która rozlała się się tuż przy kościele. Biegnę, a obok płynie rzeka, szara i metaliczna. W tym mieście chyba na każdego mieszkańca przypada jeden samochód, a może i dwa.

Docieram do szkoły. Jest świetlica! Tak, wypełniłam wniosek i mam zaświadczenie o zatrudnieniu. Aha! Tak?! Staram się być przekonująca, świetlica jest nam potrzebna, urlop wychowawczy nie oznacza, że nie pracuję, to urlop na wychowanie młodszych... Dzieci zaczynają i kończą zajęcia o różnych porach... Pani ma w grupie trzydziestkę... Rozumiem... Szukam pracy, bo do starej nie wrócę... Pani też szuka pracy... Jest nić porozumienia... Decyduje dyrektor. Pani uważa, że dobrze zdecyduje. Dzięki!

Lecimy już we dwie. Przedszkole. Wciskamy guziczek. Wpuszczają nas do środka. Przedszkolaki piszczą, niektóre płaczą, bo miały nadzieję, że to po nie ktoś przyszedł. Jeden jest wyjątkowo głośny, wydziera sie do ucha pani, ogłusza ją całkowicie. Jak ona słuch odzyska? Teraz ma minę Jokera (pani nie dziecko), bo wchodzą rodzice, a ona stara się być miła, mimo że ogłuszył ją ten mały.

Młodsze zakładają buty, ogladamy wystawy z pracami. Piękne!!! A te nasze... Ach, ach!!! Moje malutkie, tak pięknie rysują, malują paluszkami, prawie nie wychodzą za linię, średnia wcale nie wychodzi. Wy moje zdolne, mądre, kruszyny... W głowie wizja - ASP!

Mkniemy we trzy... Siku!!! Wytrzymamy do domu! Musimy przystanąć, piją soczek. I dalej... Mijamy galerię, kościół... I jest park. Czas znowu na chwilę zwalnia. Zbieramy szyszki, szukamy wiewiórki... Kot na swoim miejscu. Zjeżdżamy ze zjeżdzalni. Później jeszcze raz... Wychodzimy z parku.

Idziemy przez osiedle. Czuję, jak zza zamaskowanych firankami okien patrzą na nas anonimowi... Tutaj ja też jestem anonimowa. Chociaż mam pewne wątpliwości. Niedawno ktoś zawiesił nam na klamce dziecięcą koszulkę, którą wiatr wybrał spośród suszącego się prania i porwał z balkonu. Ze dwa dni jej nie było.

Dochodzimy do swojego bloku i wbiegamy po schodach. Szybko otwieram drzwi. Tu już czas nie pędzi i ja nie pędzę, bo buty ciskam w kąt, a na bosaka nie biegam.