Wilgoć, pleśń i tolerancja

Pada od rana. Zieleń zgniła, poszarzała, zżółkła... Jest ciężka od wilgoci, nasączona nią jak gąbka. Obślizgła, uwalana szlamem gąbka. Drzewa za oknem chwieją się, dźwigając swoje ciężkie, choć rzednące już na czubkach czapy. A deszcz je rosi, pielęgnuje wilgoć czarną, która pełznie strugami spomiędzy konarów, spada na ziemię, a potem w nią wsiąka. Potrafi ona zagnieździć się w zakamarkach, przeczekać i urodzić pleśń puszystą, srebrzystą, miękką i przebiegłą.

I takie ponure te drzewa... A wiatr porywa je do tańca. Dmucha w splątane, mokre gałęzie, czochra je jeszcze bardziej, a one wiją się niczym węże na głowie Gorgony. Niemal słyszę ich syk.

Wszystko nabrzmiałe jest od wilgoci, chmury, powietrze, drzewa, ziemia. Wciągam tę wilgoć do płuc głęboko. Zapach ma przyjemny, deszczowy, ziemny. Zaciągam się mocno, jak dymem z papierosa. Marznę. Dobrze, że w każdej chwili mogę zamknąć okno. Zamykam i cieszę się złudnym poczuciem suchości i ciepła w swoim przytulnym domku, wymoszczonej piórkami norce. Wilgoć też już tu jest, a z nią pleśń i wykichane kolczaste, rogate, niewidoczne stwory, które atakują mi gardło.

A ja tak lubię jesień. Chętnie wyżęłabym te chmury, liście, wszystko, co mokre, brudne. Wylałabym wilgoć do sedesu. Wysuszyłabym te piękne, jesienne złotogłowie, aksamity, jedwabie... Ale z bolącym gardłem to chyba nie dam rady...

Paskudny widok za oknem przypomina mi tatuaż tego chłopaka, co go razem ze Średnią widziałyśmy w sklepie ostatnio. Nie mam nic przeciwko tatuażom, jeśli ktoś ma ochotę je mieć, to proszę bardzo, nie powinniśmy się przecież ograniczać. Ja tolerancyjna bardzo jestem. I akceptuję każdą odmienność, ale to każdą. Ach, jaka ja jestem tolerancyjna. Jak zobaczyłam tego chłopaka właśnie w sklepie to prawie nic na jego temat nie pomyślałam. Tatuaż na ramieniu miał rzeczywiście imponujący. Kolorowe, ale raczej w ciemnych barwach, splątane coś, jakby smok o wielu głowach, zaczynało się gdzieś na karku, rozpływało się po ramieniu prawie do łokcia, drgało nieznacznie pod wpływem ruchu mięśni. Nie wiem, co to było, bo nie przyglądałam się dokładnie. Głowy, płomienie, języki... Podobne malowidlo, trochę mniejsze było na łydce. Chłopak był wysoki, umięśniony, ale nie za mocno, miał markowe, sportowe ubranie. Do niedawna mieszkaliśmy w sąsiedztwie podobnego młodzieńca. Tamten miał też sportowe auto i oblepiał wzrokiem młode, ładne dziewczyny przechadzające się po osiedlu. No cóż, mam obiekcje wobec takiego typu ludzi, chociaż jestem tolerancyjna.

Robiłyśmy sobie z córeczką zakupy. Było troszkę nerwowo, bo Średnia jest bardzo ruchliwym dzieckiem, ale to bardzo. Udało nam się jakoś dojśc do stoiska z wędlinami. Ja dokonywałam rekonesansu, a Średnia, korzystając z chwili mojej nieuwagi, zamierzała wdrapać się na stojący oddzielnie regał z kabanosami. Obok stał Wytatuowany. Córeczka moja wgramoliła mu się na nogę, którą on, nie zauważając Calineczki obok, jej podstawił. Moje czujne oko zarejestrowalo ten moment. Maleńka, filigranowa dziewczynka zeszła z wielkiej nogi uzbrojonej w biały, sportowy but i spojrzała swym jasnym spojrzeniem do góry prosto w twarz olbrzyma. A on ze swojej wysokości spojrzał w dół, przykucnął, aż jego gładko ogolona głowa była prawie na wysokości płowej główki mojej dzieciny, i głosem pełnym najwyższego szacunku powiedział: "Przepraszam cię”. Spojrzeli sobie w oczy, Średnia uśmiechnęła się pięknie, po czym odwrócila się na pięcie i poszła grzebać w mrożonkach. A Wytatatuowany również się uśmiechnął i ruszył dalej robić swoje zakupy. I taki sympatyczny się wydał, wysoki i smukły jak koszykarz albo siatkarz. I głupio mi się zrobiło, że posądziłam miłego całkiem chłopaka o zamiar pożarcia mojej kruszynki.

Ot, taki incydent... A ile się człowiek o sobie dowiedział...

Pisałam to kilka dni temu. Dzisiaj pogoda piękna, słoneczna... Drzewa za oknem tak wdzięcznie kołyszą się pod wpływem wiatru. Złote liście wirują delikatnie... Jesień! Kasztanowa, wrzosowa, śliwkowa dama już przyszła. Piękna i melancholijna...

Jaki szlam, jakie węże? Wilgoć? Pleśń? To ja tak... Ojej...