Dom zły

         Wśród lasów zielonych, nad maleńka rzeką leży wioseczka. A w niej i domy bogate, i średniozamożne, i biedne całkiem, i domy złe, jak z filmu Smarzowskiego. Szczególnie jeden, niepozorny, drewniany, zamieszkany przez duchy przeszłości i duchy teraźniejszości. Ludzie, którzy w nim jeszcze żyją, są jak widma, noszą na sobie piętno przewinień, budzą niechęć, czasem śmiech, a czasem strach. W domu tym wydarzyła się przed laty tragedia, ogromna tragedia, która nie powinna być dla nikogo zaskoczeniem, można ją było przewidzieć, być może zapobiec, a jednak stała się... 

     Nie o drastycznych wydarzeniach chcę pisać, lecz o mieszkance tego domu. Pamiętam ją jako małą dziewczynkę - szczupłą, piegowatą. Miała rzadkie włosy i odmrożone ręce. Była miła, lubiana w szkole. W domu miała swój pokój, który ozdabiała kolorowymi puszkami po piwie, pustymi buteleczkami po perfumach, pocztówkami. Matka dbała o to, aby była ładnie ubrana. Ojciec zaś należał do tych mało starających się, bardzo mało. W tej rodzinie nie zawsze był ciepły obiad na stole, codziennie jednak dziecku serwowany był lęk, czasem wyzwiska i poniżanie.

     Kiedy podrosła, nauczyła się żyć z dnia na dzień, powielając wzorce wyniesione z domu. Priorytetami na długo stały się dyskoteki i kolejni narzeczeni, którzy nie bardzo chcieli wiązać się na dłużej, a u których szukała akceptacji. Przywiązywała się do ludzi jak bezdomny pies i nie mogła albo nie chciała zrozumieć, że oni tego przywiązania nie chcą. Wtedy narzucała się i była otwarcie, boleśnie odrzucana. Udało jej się wyjechać za granicę. Wtedy właśnie w jej domu rodzinnym wydarzyła się wspominana tragedia. Poskładała swoje życie do kupy. Dostała pracę, poznała swego męża. Wróciła do kraju by żyć jako prawowita żona, zapobiegliwa i troskliwa matka. Stara się nie wracać do przeszłości, choć przeszłość nie lubi być zapominana i daje o sobie znać.

      A jej dom rodzinny... Może ten dom ma to do siebie, że wszystko wypacza? Może w jego ścianach są jakieś diabelskie zarodniki, które rozrastają się jak pleśń i trują? Tam znowu zatętniło życie i znowu urodziła się dziewczynka. A za tymi urodzinami stały nieodpowiedzialność, bezmyślność, alkohol i bieda. Dziewczynka była piękna i miała rozumne oczy, mało mówiła, bo mało kto z nią w domu rozmawiał. Często była pozostawiana sama sobie. Lubiła bawić się z innymi dziećmi, ale czuła się gorsza, bo te dzieci miały normalny dom, dawały jej też odczuć swoją przewagę. Jej historia też kończy się happy endem. Trafiła do drugiej rodziny. Została w niej otoczona opieką i miłością. Lubi chodzić do szkoły i dobrze się uczy. Oby przeszłość się o nią nie upomniała...

   Widziałam dziś matkę, zapuchniętą nieco, która oschle mówiła coś do dziecka. Przypomniały mi się wtedy te dwie spokrewnione ze sobą dziewczyny. W ich domu ciągle jest gwarno, ten dom nie powiedział jeszcze ostatniego słowa, a historia lubi się powtarzać. Biedne dzieci... Nie wszystkim się udaje posklejać swój świat.