Kobieta z wąsem

         W mediach głośno ostatnio o kobiecie z brodą, a ja napiszę o kobiecie z wąsem. Włączyłam dzisiaj, w celu uporządkowania dokumentów, swój stary, ledwo dychający komputer. No i przez przypadek znalazłam wierszyk, który napisałam ładnych parę lat temu. Będąc bardzo młodą dziewczyną, to znaczy trochę młodszą niż teraz (w tym momencie uśmiecham się chytrze, bo czytający mnie nie widzą wcale a wcale, a znajomi z tzw. reala nawet nie domyślają się istnienia tego bloga, więc nikt nie wie, czy jestem bardzo młoda, czy trochę starsza, czuję się zatem owiana tajemnicą:)))), zdarzyło mi się pisać wesołe wierszyki na użytek ścisłego grona przyjaciół z klasy. A były to czasy liceum... Tematem utworów byli zazwyczaj nauczyciele. Te moje próby literackie budziły wesołość i wędrowały po klasie w czasie lekcji. Wiem, to nie było chwalebne, nie były to jednak złośliwe teksty, raczej humorystyczne. Liczyłam się z możliwością przyłapania przez nauczyciela. Na szczęście nigdy nie zaliczyłam wpadki. Być może pedagodzy czasem przymykali oczy na takie incydenty. Raz dostałam zamówienie od klasy na wiersz na cześć wychowawcy z okazji Dnia Nauczyciela. Kiedy dostał go do rąk, był bardzo wzruszony. Wiem, że oprawił go sobie w ramki. Ciekawa jestem, czy to moje dzieło przetrwało...
Czasami pisałam wierszyki (bo nie wiersze, choć na takie też się siliłam, ale bardziej prozaiczna jestem niż poetycka:)), inspirując się codziennością - spotkanymi ludźmi, emocjami... I kiedyś, byłam już pewnie studentką, ujrzałam taką parę: ona piękna, postawna, kokieteryjna, z dość wyraźnym meszkiem nad górną wargą, a on raczej przystojny, ale to nieistotne. Natychmiast w mojej głowie urodziły się słowa, które szybko zapisałam na kartce (a kartki i długopisy zawsze miałam na podorędziu):

Kobietę z wąsem znam!
Ach! Mówię wam!
Co za wamp!
Te biodra, wargi i ten głos...
To wprost w męskiego serca cios.
Gdy tylko zbyt urośnie wąs,
Ona go szast,
Jak zbędny chwast.
A obok niej wciąż wierny mąż
(co sam by chciał mieć taki wąs).
Ona mu mówi tak i tak.
On w rytm jej głosu robi pląs,
On na jej rozkaz robi przysiad,
On się uśmiecha na jej znak.
Ach, co za kobieta!
Co za wąs!
A pod tym wąsem usta jak
Cudne korale.
Słodkich delicji mają smak.
Na nich jak lukier
Śliczny dąs.
Kiedy się gniewa, 
Jest jak burza –
Groźna, spieniona i...
Taka duża.
Kiedy zaś kocha, jest jak słoń,
Bo namiętności jest w niej toń.
Ach! Co za kobieta!
Co za wąs!
Ja chciałbym  z nią tak sam na sam.
Jak mucha usiąść na jej ciele.
I leżeć tak. Ach! Mówię wam!
Ja przecież nie chcę wcale wiele.
Pociągnąć tylko ją za wąs...
Spić z ust jej słodkich śliczny dąs...
A potem niechaj zwali mnie,
Niech zdusi jak malutką muchę,
Niech sponiewiera, stopą zgniecie,
Uczyni prochem, biednym duchem...
Szczęśliwy będę, jak jej mąż!
Chcę tylko złapać za ten wąs!!!

Tekst został napisany z perspektywy mężczyzny oczywiście.  Jednej tylko koleżance go przeczytałam. Pośmiałyśmy się i tak zostało. Jak już dorobiłam się komputera, to go przepisałam z sentymentu. Zaległ na twardym dysku na lata i się odnalazł, żeby pokazać chyba, że mały urwis był ze mnie. Teraz nie napisałabym czegoś takiego - nie ta fantazja i wąsik u kobiety już mnie nie bawi. Prób literackich zaprzestałam. Tylko jeszcze raz na studiach, ale już pod przymusem, bo tego ode mnie wymagano na zajęciach, stworzyłam pastisze, czyli utwory naśladowcze. Napisałam balladę a'la młody Mickiewicz i krótki tekst naśladujący prozę Brunona Schulza. Pamiętam, że pani doktor bardzo się podobało, ale nic nie zachowało się dla potomnych.
No i teraz ten blog. Zdaję sobie sprawę z niedociągnięć, ale te moje pisaninki to swoista autoterapia, sprawiają mi coraz więcej przyjemności, a jak widzę, że tu zaglądacie, to w ogóle jest mi bardzo miło.