Grzesiek, pamiętasz?

Hej, Grzesiek, pamiętasz? No co masz nie pamiętać. Ty byłeś z tych bystrzejszych. Tamto opowiadanie... Nauczycielka od polskiego w każdej kolejnej klasie kazała nam pisać prace o tym, kim będziemy w przyszłości. Nie wiem już, co wtedy właśnie ja napisałam, ale pamiętam, że kiedy Ty czytałeś, wszyscy słuchali z wypiekami na twarzy, bo to było takie... szczere, o uczuciach, takie Twoje marzenia o tym, że jesteś żołnierzem, że przyjeżdża Twoja dziewczyna, przytulacie się, rozmawiacie... I ten, co mnie zadręczał każdego ranka, żeby mu matmę tłumaczyć, a nie pojmował jej wcale, ten też słuchał z uwagą. Chyba piątkę dostałeś za to opowiadanie.

Pamiętasz, Grzesiek, godziny wychowawcze? Wychowawca był świetnym nauczycielem, choć to raczej samouk. Nie skończył żadnych studiów, ale wtedy to nie było konieczne, żeby uczyć. Dużo czytał, pasjonował się matematyką. Przy tym był tak roztargniony... Często przychodził do szkoły w dwóch różnych skarpetkach. Czasem można go było zagadać, że zapominał o zadaniach do rozwiązania, a czasem był czujny i szybko urywał różne nasze dygresje. No i te godziny wychowawcze... Zawsze przygotowywał jakieś ciekawostki. Pamiętam jedną taką lekcję, kiedy opowiadał o bandach, które grasowały po okolicznych wsiach po drugiej wojnie światowej. Bandami nazywał partyzantów. Pytał nas, czy wiemy, że te bandy istniały. Patrzył na mnie, a ja spuściłam głowę. Tak, wiedziałam. Brat mojego dziadka należał do oddziału słynnego partyzanckiego dowódcy AK - Huzara, zginął niedaleko szkoły, ma tylko symboliczny grób, gdyż nie wiadomo, co stało się z ciałem. Dziadek mój był w więzieniu za pomoc partyzantom. Widziałam dokumenty... Ciekawa jestem, czy wychowawca nasz, czytając te słowa, spuściłby głowę... Z matematyki zawsze miałam u niego piątkę, na egzaminach wstępnych do liceum dostałam szóstkę, potem piątka na maturze... No patrz, niezła byłam z matmy, a zawsze wolałam polski...

W tamtych czasach kolekcjonowałam opakowania po czekoladach. Twój ojciec pracował w Niemczech i przynosiłeś mi takie piękne, kolorowe papierki z obrazkami przeróżnymi. Rozkładałam sobie tę moją kolekcję na podłodze. Wyglądała jak kolorowy dywan. Gdzieś to wszystko przepadło... Nie wiem gdzie, a szkoda.

Pamiętasz tę naszą maleńką szkołę ubogą? Zielono było wokół niej. Dookoła rosły ogromne topole, klony, żywopłoty... I trawa... Przy boisku był taki maleńki lasek iglasty. My, uczniowie, musieliśmy to sprzątać. To było nawet przyjemne. Za ogrodzeniem znajdowały się groby żołnierzy polskich i radzieckich. Zawsze podczas uroczystych akademii całą szkołą ruszaliśmy tam, aby uczcić pamięć poległych. Śpiewaliśmy "Wszystko, co nasze, Polsce oddamy, w niej tylko życie, więc idziem żyć..." A na koniec "Na Jej zew, w bój czy w trud, pójdzie rad harcerzy polskich ród, harcerzy polskich ród". I byli tacy, co jeszcze kilka razy powtarzali "polskich ród, polskich ród, polskich ród". Denerwowało to nauczycieli a mnie, muszę ze wstydem przyznać , śmieszyło.

Ja tych nauczycieli naszych ogromnie szanowałam i nadal szanuję. Z niektórymi dane mi było spotkać się na gruncie zawodowym, zadzierzgnąć relacje koleżeńskie. Na początku było to dla mnie coś niesamowitego, być z nimi w jednej drużynie, poznać z innej strony. Muszę stwierdzić, że dzieci widzą bardzo dużo. Ja po iluś tam latach, spotykając i na nowo poznając tych swoich belfrów, przekonałam się, że kiedyś miałam co do nich bardzo trafne spostrzeżenia. I doskonale rozumiałam, co im zawdzięczam, a co zaprzepaścili...

Grzesiek, ale Ty nie myśl sobie, że ja kiedyś coś do Ciebie... W życiu! Nie byłeś zupełnie w moim typie, ani ja w Twoim, to wiem. Pamiętam, jak kiedyś się spotkaliśmy gdzieś na mieście, a Ty powiedziałeś: "Hanka, ale z Ciebie laska się zrobiła!". No ba! Na mnie mówili Hanka, a na Ciebie Rumcajs, ale u Ciebie się nie przyjęło.

Wiesz, chciałabym, żeby moje córki miały takich kolegów. Z Tobą to można było pogadać o wszystkim, o życiu, o książkach, o bzdurach... I cieszyć się umiałeś, jak coś mi dobrze poszło.

Mam nadzieję, że tego nie przeczytasz, choć nawet imienia Ci nie zmieniłam. Tak pomyślałam, że mogłabym pogadać z Grześkiem, ale z tamtym, sprzed lat. Ten obecny, czyli Ty teraz, to już obcy człowiek. I dlatego tak trochę chaotycznie piszę, bo piszę nie do Ciebie, tylko do tamtego Grześka, a my wtedy wszyscy byliśmy chaotyczni.

Nie wiem, czy pamiętasz, ale lubiłam historię. Teraz czasami urządzam sobie takie lekcje, jadę gdzieś coś pozwiedzać, zobaczyć, przeczytać. Jeżeli wbrew moim nadziejom kiedyś tu zajrzysz, to pooglądaj sobie te zdjęcia ze skansenu w Kadzidle.

Pa, Grzesiek:)

Kurpie... Chyba zaczynam je lubić:))))