O tym, jak Kalipso rok szkolny żegnała

Na zakończenie roku szkolnego podreptałyśmy z Mary pieszo. Ja wystrojona w nową elegancką tunikę, ona w prawie nową sukienkę i całkiem nowe balerinki, które po półgodzinie marszu zaczęły obcierać jej stopy.  Zaszłyśmy do szkoły pięć minut przed czasem, zatem przykazawszy dziecięciu siedzieć na ławce, pobiegłam jeszcze kupić kwiaty dla pani i do apteki po plastry na obtarcia. Dzień był piękny, słoneczny. Wokół odświętne białe bluzki, uroczyste miny uczniów i  podekscytowanych mam. Zakupiwszy piękną różę i podziękowawszy za celofan, tanecznym krokiem ruszyłam w stronę szkoły. I nagle  świat zawirował, ziemia zadrżała - zaczepiwszy się o krawężnik,  rymsnęłam jak długa  na chodnik. Na chwałę wakacji! Powstałam w tempie błyskawicznym, łudząc się nadzieją, że nikt nie widział. Ale nie... Byli tacy, którzy już biegli, aby pomóc... Dumnie odrzuciwszy głowę do tyłu, pomaszerowałam przed siebie, zasłaniając torebką dziurę na kolanie. Dobrnęłam do szkoły, wywołałam Mary i oznajmiłam jej, że bierzemy taksówkę i wracamy na chwilę do domu. Okazało się jednak, że to nie takie proste, bo w czeluściach mojej przepastnej torby nie znalazłam telefonu, a postoju ani widu, ani słychu. Cóż było robić? Potruchtałyśmy do domu na własnych nogach - ja z dziurą w spodniach, Mary kuśtykając z powodu obtarć.

W domu spojrzałam tęsknie na niepościelone łóżko. Zagrzebałabym się chętnie pod kołdrą...

Po zdjęciu spodni, okazało się, że nie tylko one ucierpiały, ale także samo kolano, na którym zakwitła szkarłatna róża. Nie wiem, jak mogłam jej nie dostrzec wcześniej. Jakie to szczęście, że przy upadku nie obtarłam sobie lica, bo nie wiem, co bym zrobiła z taką różą na twarzy... I jak dobrze, że tuniki nowej nie rozdarłam:)

 Przemywszy ranę, ubrałam się. Potem opatrzyłam stopy Marcepanki. Nie zważając na ból w skręconej kostce, która już nie chciała udawać, że nie boli, wezwałam taksówkę. Do szkoły dotarłyśmy tuż po akademii z okazji zakończenia roku szkolnego. Na szczęście zdążyłyśmy odebrać świadectwo i podziękować pani nauczycielce, wręczyć a także przyjąć kwiaty, pożegnać się z koleżankami.

A potem odebrałyśmy maluchy z przedszkola, wezwałyśmy  ojca - dyrektora i wszyscy razem pojechaliśmy na wycieczkę do Warszawy.

Torebusia pewnej warszawianki:)

Wieszaczek:)

A w domu taka robota...