Dziewczynka

Podwórko było duże. Stara szopa, w której chowano różne graty, miała spróchniałe deski. Pomiędzy nią i płotem znajdowało się świetne miejsce do zabawy. Z jednej strony było wejście, z drugiej ściana obory. Za płotem rosła grusza, z której spadały na głowę soczyste ulęgałaki. Witka przyniosła tam sobie zepsute wiadro, połamane krzesełko, kilka pordzewiałych puszek. Łapała do nich ślimaki, oglądała, często niechcący dusiła, a potem płakała. Siadała na ziemi, gotowała zupy z błota i ulęgałek. Z wielkim zainteresowaniem oglądała wyłażące z ziemi dżdżownice. Dotykała je palcami, wąchała. Czasami głośno śpiewała, śmiała się do czegoś.

Lubiła stawać przy płocie, tym od drogi. Patrzyła na przechodzących ludzi. Obserwowała dzieci. Zdarzało się, że któreś wypięło do niej język. Zazwyczaj jednak nie zwracały na nią uwagi, tak jakby była powietrzem.

Nigdzie nie mogła chodzić sama. Zawsze była z nią matka. Czesała ją, ubierała, myła, karmiła. Gniewała się, kiedy Witka pluła. Za wiele rzeczy się gniewała, za sikanie w majtki, zbite szklanki, rozlaną herbatę, pobrudzone ubranie. Witka bała sie tego gniewu i smutku matki. Starała się bardzo, ale jej nie wychodziło. Dlatego biła sama siebie po rękach, bo to ich wina, że takie niezgrabne.

Chodziła razem z matką do kościoła. Umiała złożyć ręcę i patrzyła na obraz z piękną Panią i Dzieciątkiem. Pani miała niezwykłe oczy, zawsze skierowane na Witkę. Dziewczynka sprawdziła to już wielokrotnie. Kiedy tylko matka dostatecznie zatopiła się w modlitwie, cicho wychodziła z ławki i przemieszczała się w różne części świątyni. Tu kilka kroków, tam... A Pani z obrazu spoglądała ku niej, może nawet się uśmiechała... Witka czuła, że tylko w te oczy może patrzeć do woli bezkarnie. I nikt nie powie, że gapa, że głupia...

Niby nie różniła się od innych dzieci. Może była większa i grubsza od rówieśników... Poza tym wyglądała zwyczajnie. Wpatrywała się tylko w ludzi z uwagą, uporczywie. Nie wszystkim to się podobało, niektórzy pukali się w czoło. A przecież oczy są od patrzenia. Próbowała je zamykać i nie otwierać, ale wtedy się przewracała, bo nogi nie wiedziały, gdzie iść. I kolana bolały, musiała je całować, bo widziała, jak jedna pani ze wsi całuje swoją córeczkę w bolącą ją nóżkę. To powinno pomągać na ból, ale Witce nie pomagało, więc głośno płakała. Wtedy mama się znowu gniewała i szarpała za ramię, ciągnąc do domu.

Witka to ciągle mała dziewczynka, teraz uwięziona w ciele kobiety. Nadal lubi chować się do swojego kącika przy szopie, która dawno zaczęła się chylić do ziemi. Nadal wpatruje się w ludzi, głośno mówi, nie rozstaje się z matką. Wędrują tak obie do kościoła, do sklepu. Rozmawiają z sąsiadkami. Obie niemodne, ale schludnie ubrane - gapowata dziewczynka w powykręcanych butach i staruszka.

Witkę znam tylko z widzenia. Lubiłam ją kiedyś obserwować, była zabawna, szczera, spontaniczna. Przypominała mi koleżankę z wakacji i zdarzenie z nią związane. Jechałyśmy razem tramwajem i ona głośno zapytała mnie, czy nauczę ją tabliczki mnożenia. Nie bardzo rozumiałam, dlaczego starsza i większa dziewczyna prosi drobną ośmiolatkę o taką przysługę. Zdawałam sobie wtedy sprawę z jej naiwności, ale ta prośba wprawiła mnie w zakłopotanie.

Dzisiaj już wiem, że takie dzieci, naiwne, bezbronne, potrafią wiele nauczyć tych "normalnych", a to, że miałam okazję pracować też z dziećmi upośledzonymi umysłowo, traktuję jako wielki dar i zaszczyt.

Z braku odpowiedniej ilustracji do posta - widoki z  Góry Cisowej na Suwalszczyźnie.

A to widoki z Góry Zamkowej w Szurpiłach. Na górze tej mieścił się gród Jaćwingów. 

Tak to wyglądało za czasów Jaćwingów.

  Wilki czy Jaćwingowie?!

 
Które moje?

Suwalszczyzna jest boska!!!