Kołysanka dla Okruszka...

Listopad puka do okien, jeszcze chwila i będzie. Listopad kruchy jak liście, łamiące się pod stopami, jak stare pożółkłe listy, na które nikt już nie odpowie. Myślę o świętach listopadowych, o cichej zadumie nad grobami, o zniczach, które zgodnie zapłoną na niemal wszystkich grobach. I smutno mi już, i błogo, bo znowu poczuję mocniej tę więź, ból i wdzięczność, że byli...

Wiatr tańczy wśród grobów, porywa liście - listy... I one tańczą jak strzępy wspomnień o umarłych. Liście jak stare sukienki, zbutwiałe muszki, książki, którymi się zachwycali, radości i żale. Po tańcu szalonym opadną na ścieżki, na płyty z lastriko, granitu...A potem zasną, spopielą na zimę, by odżyć znowu jesienią, bogatsze w nowe zszarpane sukienki, muszki, radości... I znicze znów będą płonąć...

Przekładam uważnie pożółkłe zdjęcia w albumie i w sercu. Dotykam przedmiotów, a ręka mi drży... Jak płynie czas, gdzie nie ma czasu?

I widzę spotkanie nasze tam za kurtyną. Wiem, że poznamy się bez słów.

Kiedyś tam będziesz miał dorosłą duszę, kiedyś tam...

Bezimienny Okruszku, Twoja dusza ma już osiem lat...

Napisać o Tobie wcale nie jest łatwiej, niż mówić. I chyba nigdy nie będzie łatwo.