Życie, sen i wróble listopadowe

Wiatr dmucha w szyby i w sterty liści, a one wirują, wirują... A drzewa marzną bez czapek. Mała, ruda dziewczynka jak zwykle w piaskownicy gryzie patyki, a biały kudłaty pies znów błąka się wśród krzaków. W bloku naprzeciwko, na parterze mieszkają koty. Widzę, jak wchodzą przez lufcik starego okna do środka. Najpierw wskakują na balkon, a potem wysoko do tego lufcika pod sufitem. Przed chwilą wszedł tam jeden, biały w czarne łatki, a teraz dwa czarne. Przechadzają się dostojnie po parapetach. Ludzi nie widać, nie wieszają prania na balkonie, nie otwierają drzwi. Może to tylko dom kotów...

Babcia z wózeczkiem wyszła na spacer. Zaczepia mnie zawsze w sklepie, chce porozmawiać, podzielić się wiedzą, spostrzeżeniami. Rozumiem jej samotność i złoszczę się sama na siebie za brak cierpliwości.

Właściciele warzywniaka krzątają się ze skrzynkami owoców. Zazwyczaj wpatrują się w telewizor pod sufitem. "Fakty", seriale, "Fakty"... Gdy robię tam zakupy, to sama wkładam warzywa do plastikowych torebek, a oni po omacku liczą pieniądze, po omacku wydają resztę, coby za dużo nie stracić z programu. A niedawno spytali po omacku: "A co dziś bez dziewczynek?".

Młoda Cyganka z bloku obok piękna aż strach... Szuka swej córki, tej małej w kolorowej spódnicy.

Chłopaki z dzielni z oddechem nieświeżym zbierają siły do walki, żeby wieczorem usiąść pod blokiem ze swoją butelką.

Patrzę tak co dzień rano. Ot, taki niewinny rytuał.

I dzisiaj patrzę... Wczoraj Zaduszki. Tu życie jak co dzień.

Tam jeszcze płoną znicze i stoją kwiaty. Piękne chryzantemy dla zmarłych, a jeszcze bardziej dla żywych. Ponad grobami snują się resztki mgły...

I płoną te znicze na zimnych kamieniach, jak gdyby chciały je ogrzać. A każdy kamień ma swoją historię, pod każdą płytą zastygłe serce... Zastygłe piosenki, sny i wspomnienia leciwych staruszek, młodych chłopców i pięknych Cyganek...

Na małym wiejskim cmentarzu, co jeszcze pamięta te stare drzewa, które kołysały do snu śpiących tam wiecznym snem, na lewo od wejścia grzebano dzieci. I ja jako dziecko odwiedzałam te groby ciche, i te kamienne, i te biedne kopczyki usypane z ziemi i przystrojone jodłowymi gałązkami. Pamiętam mogiłkę Marysi, Jasia, Tadzia... Pamiętam ten wiersz zapisany na kawałku blachy przymocowanym do krzyża drucikiem:

Cichutko, ptaszeczki, nie nućcie,

małego Maniusia nie budźcie,

bo on zasnął wiecznym snem,

spoczywa w grobie tem.

Ptaki nigdy nie zważały na ten sen kamienny. Nadal ćwierkają wesoło dla małych dzieci. Dla wszystkich! I dla tych, nad którymi postawiono nowe nagrobki, i dla tych, których mogiły dawno w pył obrócone.

Kopczyków z ziemi już nie ma. Gdzieniegdzie zostały tylko ślady, zmurszałe krzyże. Niedługo będą tam nowe groby, przykryte płytą z kamienia, lastriko, marmuru... Lśniące, eleganckie... Dostojne jak fortepiany, na których grać będzie niezmordowany pianista - wiatr. 

Niektórzy żywi już mają grobowce. Imiona ich i daty urodzenia wyryte na kamiennych tablicach... Brak daty śmierci. Los ludzki przypieczętowany kamieniem...

Wieczorem blask świec oświetla drogę do nieba, żeby umarli dostrzegli nas tam z góry, jak my tu o łóżka ich wieczne dbamy, kwiatami je przystrajamy...

Stąd nawet nie słychać ich śmiechu.

A ziemia toczy, toczy swój garb uroczy;

Toczy, toczy się los.