W kieszeni mam kastet

Wieczorem psy wyją do księżyca. Cienie wychodzą z kątów i poruszają się swobodnie. Wchodzą na płoty, wskakują pod nogi. Ciemność, która w ciągu dnia leży wciśnięta w szpary podłogi, gnieździ się w dziuplach, rynnach, kontenerach na śmieci, wieczorem triumfuje, rechocze ustami gnoma z wytatuowaną kropką w kąciku oka, przylepia się do pleców, szarpie za rękaw, zimnymi palcami dotyka włosów.

Nie lubię ciemności i nie lubię wychodzić z domu wieczorem, ale czasami mi się to zdarza, czasami muszę albo czuje potrzebę wyjścia. W obcym jeszcze mieście jestem zagubiona. Przemierzam tylko znane mi ściężki, a i tak wydaje mi się, że ulice zwielokrotniają się się jak u Schulza, że miasto pączkuje. Uliczne lampy i grafitowe niebo toczą nierówną walkę z ciemnością. Przy każdej prawie klatce zakapturzeni młodzi ludzie bez twarzy niczym jej posłańcy. Zakapturzeni snują się po ulicach. Ludzie z psami patrzą nieufnie. Próbuję sprawiać wrażenie pewnej siebie, szczególnie wtedy, gdy ulica pustoszeje, a ja za plecami słyszę kroki. Wyjmuję wtedy z kieszeni klucze do mieszkania i zakładam je na rękę jak kastet. Stukam mocno obcasami o chodnik, jakbym chciała wykrzesać z nich iskry. Nie odwracam się. Nigdy się nie odwracam. Czuje tylko, jak strach lepkimi łapkami gładzi mnie po karku, jak szepcze mi do ucha. Kiedy przechodzień idący za mną mija mnie nieświadomy, że przez chwilę mógł być czyimś śmiertelnym wrogiem, napastnikiem, mordercą, strach jeszcze wpija mi się w szyję, chociaż kastet powoli odkładam do kieszeni.

A dzisiaj było inaczej. Wyszłam wieczorem na długi spacer. Na dworze orzeźwiające zimno, mało ludzi. Ubrana w ciepłą kurtkę i czapkę prawie nie czułam chłodu. Posłańcy nocy mieli pryszcze, których nie skryły nawet kaptury. Niebo sine, ale nie czarne. Klucze brzęczały w kieszeni jak wesołe dzwoneczki.

Przypomniały mi się różne wieczory i noce, ciepłe, letnie i mroźne, zimowe. Te nieba tak różne, a przecież będące jednym niebem... Czasami rozświetlone i migoczące, niczym zaczarowane, srebrne sito, a czasami zasnute szarą gazą chmur, jak dziś. I te wciąż zmienne twarze księżyca... Bywają zmęczone i stare, pobrużdżone, chłopskie, bywają też białe, pulchne, biskupie, a czasem delikatne i przejrzyste jak opłatek, albo chudziutkie i chore niczym... twarz Szopena.

I Szopen mi zagrał w ten wieczór! W szumie wiatru i w szeleście burych i kruchych liści płynęły nokturny... Gdy nagle około dwadzieścia metrów przede mną idąca z naprzeciwka dziewczyna uklękła na chodniku, przeżegnała się zaczęła się modlić. Szopen przerwał grę zadziwiony, ja nie mniej zadziwiona, chociaż starając się tego nie okazywać, minęłam ją bez słowa. Wieczorna wariatka albo też doznająca objawienia modliła się dalej.

Lampy jakby przygasły, ktoś zarechotał wśród bloków. Klucze znów zamieniły się w kastet. Irracjonalny lęk mocno wczepił mi się w kark. Miał ostre pazurki i kazał wracać do domu.