Ulewa

Dzisiaj pochmurno, ale wczoraj... Wczoraj było słonecznie, zielono, pachnąco. Wszędzie kwiaty, kwiaty, kwiaty... Teraz widać, że nawet w naszym mieście pełno kwiatów. A wieczorem była potężna ulewa. Z nieba spadały całe strumienie, by potem płynąć po chodnikach i ulicach, zebrać z nich wszystkie mątwy, glątwy, pleśnie i wyplutki. W tę ulewę wyszłam do sklepu. Pusto było dookoła, gdy tak brnęłam przez czarne rzeki, głębokie kałuże. Buty przemokły mi całkowicie. I spodnie mokre do kolan. Poszłam do sklepu i okazało, że wcale nie jest tak pusto, bo pod daszkami i w załomach murów kryli się ludzie, czekając, aż skończy się urwanie chmury. A ja jak outsiderka skąpana w strugach wody do Biedry szłam:)

Uwielbiam takie deszcze sążniste. Te rwące potoki na szarym betonie, błoto na trawnikach. Deszcz spłukał smród celulozy, porwał ze sobą zdeptane pety i umył stół do ping - ponga wmurowany na stałe pod blokiem, po którym wczoraj skakała łysa młodzież. Może nawet umył głowy młodzieży, ostudził, wyciszył. I może juz dzisiaj nie będą tak skakać, i krzyczeć, i śpiewać?

Dziś zieleń jeszcze zieleńsza i kwiatów jeszcze więcej. I taka soczysta ta zieleń, że mam ochotę ją rwać i jeść jak sałatę. Ten dziwny chłopak z góry też tak ma, tylko on nie poprzestaje na ochocie. Jak nikt nie widzi, to wcina młode liście. Nikt nie widzi, dobre sobie. Ja widzę:)

Jakoś tak ucieszył mnie ten deszcz, że zapomniałam na chwilę o swoich zmartwieniach, tych, które za jakiś czas będą nieistotne, a teraz gryzą i zapomnieć o sobie nie dają.

A z forsycji zaczęły opadać kwiaty. I teraz to już nie wiem, czy dzisiaj wiosna wybuchła ze zdwojoną siłą, po wczorajszej ulewie, czy po prostu zaczęła mijać. Całe szczęście, ze po wiośnie jest lato.

Teraz najchętniej poszłabym robić zdjęcia kwiatom, owadom, ptakom... Tylko gdzieś się zapodział... Ten aparat:(